എന്നെ നോക്കി കണ്ണീര്‍ പൊഴിക്കുന്നു ഞാന്‍
ഈ ചില്ലു ജാലകത്തിനപ്പുറം നിന്ന്..
വര്‍ണകടലാസ് പെട്ടിയില്‍
എന്നെ ഞാന്‍ പൊതിയുമ്പോള്‍..
കണ്ണുകളില്‍ നക്ഷത്രങ്ങള്‍.
ചുണ്ടില്‍ നിലാമഴ മുത്തുകള്‍.
കിനാക്കളുടെ അന്തപുരത്തില്‍
വഴിയോര കണ്ണുംനട്ടു
ഞാന്‍ കാത്തിരുന്നു..
സാഫല്യത്തിന്റെ അശ്വരഥത്തില്‍
പ്രണയപുഷ്പ്പവുമായ്‌ വരുന്നവനെ..
വരില്ലാ ഈ വഴിത്താരയിലവന്‍
ഇനിയൊരിക്കലുമെന്നറിഞ്ഞിട്ടും
കാത്തിരിക്കുന്നു ഞാന്‍ എനിക്കൊപ്പം..
ദിനരാത്രങ്ങളെന്നില്‍ കൊഴിയവേ
വാടിതളര്‍ന്നൊരു കുഞ്ഞുപൂവ്‌
എന്നുള്ളില്‍ ജീവനായ്‌ പിടയുന്നു..
നെഞ്ചോടു ചേരും ചുണ്ടുകളുടെ വിതുമ്പലും
തലോടും വിരലുകളുടെ വിറയലും
എന്നോര്‍മ കിടക്കയില്‍..
എന്നേക്കുമായി തിരിച്ചറിയുന്നു
വിഫലമാണീ കാത്തിരുപ്പെന്ന്..
സ്വീകരിക്കാന്‍ നാഥനില്ലാത്ത
വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ മങ്ങിയ
സമ്മാന പൊതിയാണ് ഞാനെന്ന്..
എന്നും ഞാനേകയായിരുന്നെന്ന്..
No comments:
Post a Comment